خواجه شمس الدین محمد شیرازی متخلص به «حافظ»، غزل سرای بزرگ و از سرآمدان شعر و ادب پارسی است. وی حدود سال 726 هجری قمری در شیراز به دنیا آمد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه ای رفیع یافت؛ به ویژه در علوم فقهی و الهی تامل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت گوناگون ازبر داشت. دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. وی در سال 792 هجری قمری در شیراز درگذشت. آرامگاه او در «حافظیهٔ شیراز» زیارتگاه صاحب نظران و عاشقان شعر و ادب پارسی است.
خواجه شمس الدین محمد شیرازی متخلص به «حافظ»، غزل سرای بزرگ و از سرآمدان شعر و ادب پارسی است. وی حدود سال 726 هجری قمری در شیراز به دنیا آمد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه ای رفیع یافت؛ به ویژه در علوم فقهی و الهی تامل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت گوناگون ازبر داشت. دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. وی در سال 792 هجری قمری در شیراز درگذشت. آرامگاه او در «حافظیهٔ شیراز» زیارتگاه صاحب نظران و عاشقان شعر و ادب پارسی است.